Τη μια μέρα στέλνουμε τα συνδικάτα στα δικαστήρια και την άλλη κάνουμε διάλογο. Με αυτή την τακτική ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών θεωρεί ότι μπορεί να περιπαίξει τους εργαζόμενους στα δημόσια Μέσα ενημέρωσης και να μη χάσει όσες συμπάθειες του χρειάζονται στο δημοσιογραφικό κόσμο για να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, το ΑΠΕ, τη ΓΓΕ και τα δημοτικά ραδιόφωνα έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της πολιτικής εξόντωσης των εργαζομένων που εφαρμόζει η κυβέρνηση Παπαδήμου, μαζί με την τρόικα, το ΔΝΤ και όλο το τοκογλυφικό σκυλολόι των δανειστών. Ενιαίο φτωχολόγιο, εφεδρεία-απόλυση, απόλυση συμβασιούχων. Συνέπειες που τους φέρνουν στην ίδια δεινή θέση με πολλούς άλλους εργαζόμενους σε οργανισμούς και υπηρεσίες του Δημοσίου.
Αυτές τις συνέπειες προσπαθούν οι εργαζόμενοι με έντονες και παρατεταμένες κινητοποιήσεις να αντιπαλέψουν, δημιουργώντας ένα μέτωπο αγώνα πρωτόγνωρο για το χώρο όπου κινούνται. Ένα μέτωπο που πλάι στα άλλα μέτωπα που δημιουργούνται στα ΜΜΕ γίνεται επικίνδυνο για τις πολιτικές του Μνημονίου και ελπιδοφόρο για όλους τους εργαζόμενους.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση οι βουλευτές, άνθρωποι που ψήφισαν ή στηρίζουν όλα αυτά τα μέτρα και την κυβέρνηση, θορυβήθηκαν. Δεν είναι λίγο πράγμα εκεί που δεν προλάβαιναν να βγαίνουν στο γυαλί, ξαφνικά τα μισά κανάλια να εκπέμπουν πρόγραμμα-κονσέρβα! Κι έσπευσαν οι πιο δραστήριοι να υποσχεθούν μια ρύθμιση, μια εξαίρεση.
Μόνο που τα πράγματα έχουν πάρει άλλη τροπή. Οι ρυθμίσεις καταρτίζονται σε γενικές συνελεύσεις, οι αγώνες έχουν φέρει κοντά δημοσιογράφους, υπαλλήλους και τεχνικούς, τα αιτήματα ξεπερνούν συντεχνιακές λογικές. Το κείμενο – τροπολογία που διακινήθηκε και υπογράφτηκε από δεκάδες βουλευτές χτύπαγε στο κέντρο της μνημονιακής πολιτικής: ενιαίο μισθολόγιο, εφεδρεία και μείωση συμβασιούχων είναι μια δέσμη μέτρων που η κυβέρνηση πρόσφερε ως αντάλλαγμα για την πρόσφατη δόση του δανείου. Κάθε υποχώρηση, είναι μια ήττα για την ακολουθούμενη πολιτική. Κι αυτή η κυβέρνηση με το βάρος του αντιπροέδρου δεσμεύτηκε να μην κάνει βήμα πίσω.
Κι εκεί, άρχισαν οι γνωστές «πιρουέτες».
Η διοίκηση της ΕΡΤ με αγωγή στα δικαστήρια ζητά να κηρυχθούν παράνομες και καταχρηστικές οι απεργίες, προβάλλοντας ως επιχειρήματα όλη τη νομολογία του Μνημονίου. Ζητά να μην μπορούν να απεργούν οι δημοσιογράφοι κόντρα στο Μνημόνιο. Ζητά να χαρακτηριστούν παράνομες οι Συλλογικές Συμβάσεις. Ζητά να μην προβάλλονται αιτήματα κόντρα στην ιδιωτικοποίηση της ΕΡΤ, γιατί θίγεται το κύρος και η αξιοπιστία της. Και θέλει να πιστέψουμε ότι αυτή η αγωγή καταρτίστηκε από τη νομική της υπηρεσία, όταν τα επιχειρήματα «μυρίζουν» υπουργείο Οικονομικών. Μια διοίκηση που η θητεία έχει λήξει και βρίσκεται χωρίς πρόεδρο προ πολλού. Όπως έγινε αντιληπτό σε όσους παρακολούθησαν την περιβόητη δίκη, αλλά και σε όσους γνωρίζουν πώς δρουν οι γνωστοί ανώτατοι υπάλληλοι της ΕΡΤ, η παρέμβαση Βενιζέλου ήταν παραπάνω από φανερή.
Κι όμως. Ο αντιπρόεδρος, «γάτα» στους ελιγμούς, κατέβηκε στη Βουλή με «δική του» τροπολογία και ζήτησε διάλογο με τους συνδικαλιστές, προσπαθώντας να κάνει το μαύρο άσπρο και να φανεί ότι ευνοεί τους δημοσιογράφους και τους εξαιρεί από τα μέτρα. Κι ας ήταν φανερό ότι η τροπολογία του ήταν αδύνατο να συνυπογραφεί από τους επικεφαλής των συνδικαλιστικών οργάνων. Καταρχήν γιατί δεν περιλάμβανε όλους τους εργαζόμενους, ούτε καν όλους τους δημοσιογράφους στα δημόσια ΜΜΕ. Και κατά δεύτερο γιατί και με αυτή την τροπολογία καταλύονταν οι συλλογικές συμβάσεις του κλάδου. Ήξερε, δηλαδή, ο κ. Βενιζέλος ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αποδεκτή μια τέτοια τροπολογία, που δεν πρόσφερε την παραμικρή υποχώρηση από τα μέτρα που είχε ψηφίσει πριν λίγο καιρό με τον πολυνόμο. Δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή, ακόμη και αν είχε τη συναίνεση των γνωστών κυβερνητικών συνδικαλιστών. Κι έτσι, η απόσυρση της τροπολογίας και η υπόσχεση για δήθεν επαναφορά της σε άλλο νομοσχέδιο μετά από λίγο καιρό, απλά είναι μια από τις γνωστές πολιτικές «ντρίπλες» που μας έχει μάθει αυτή η κυβέρνηση κι ο κύριος αντιπρόεδρος. Μια ντρίπλα, που πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα με την απόφαση του δικαστηρίου να κηρύξει παράνομες τις απεργίες της ΠΟΕΣΥ, ανοίγοντας το δρόμο για να κηρύσσονται παράνομες όλες οι απεργίες που έρχονται σε αντίθεση με το Μνημόνιο.
Αυτή η πολιτική δεν πείθει πλέον κανέναν. Οι εργαζόμενοι δεν τρώνε κουτόχορτο. Ξέρουν πολύ καλά τι συμφέροντα εξυπηρετούν βουλευτές και υπουργοί που πραγματοποιούν αυτές τις οβιδιακές μεταμορφώσεις. Ξέρουν πολύ καλά ότι αν κάτι τους τρόμαξε και έσπευσαν να συνυπογράψουν την τροπολογία των εργαζομένων, που δεν τόλμησαν καν να την εισάγουν για συζήτηση, ήταν το «μαύρο» που βλέπουν τόσες μέρες στην τηλεοπτική ενημέρωση.
Κι αυτό είναι το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτουν αυτή την ώρα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ. Αρκεί να είναι ενωμένοι, αποφασιστικοί και να μη… μασάνε.
