Θα μπορούσαμε να έχουμε μια καλύτερη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας;

Αργήσαμε, αλλά είδαμε τελικά τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε η ΕΣΠΗΤ με τους μεγαλοεργοδότες. Με 4,2% ετήσια μεσοσταθμική αύξηση (3% από 1/2/09 και 4% από 1/9/09) και με αμφιβόλου αξίας ευχολόγια, δεν θα έπρεπε να είναι κανείς χαρούμενος ούτε και γι’ αυτήν τη ΣΣΕ. Το πράγμα όμως είναι ακόμη χειρότερο…
Για την ιστορία, ενώ η ΕΣΠΗΤ κατέφυγε στον ΟΜΕΔ μετά την εργοδοτική αδιαλλαξία (του 0% αύξηση που έγινε αργότερα 3,5%), υπογράφηκε ΣΣΕ μεταξύ των δύο μερών, η οποία:
- δίνει και πάλι αυξήσεις πείνας, σε μια στιγμή που το εισόδημά μας εξανεμίζεται,- ορίζει ότι οι εργοδότες θα προσπαθήσουν να αποφύγουν ομαδικές απολύσεις, τη στιγμή που αυτές έχουν ανέλθει σε εκατοντάδες τους τελευταίους μήνες, και η φημολογία από όλες τις επιχειρήσεις του ΣΕΠΤ μιλά για ακόμη περισσότερες.
Πρακτικά, λοιπόν, ενώ η ΕΣΠΗΤ φαινόταν να αποδέχεται την πρόταση του ΠΑΡΑΤΥΠΩΣ να μην υπογραφεί ΣΣΕ εάν αυτή δεν διασφαλίζει ουσιαστικές αυξήσεις, δεν ρυθμίζει το «μπλοκάκι» και δεν κάνει σαφώς λόγο για την πλήρη προστασία όλων των θέσεων εργασίας, βρεθήκαμε να έχουμε μια Συλλογική Σύμβαση που βρίσκεται για άλλη μια φορά σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων συντακτών.
Εκτός όμως από τα άλλα, πρέπει να μας απασχολήσουν ειδικά δύο θέματα που έχουν εξαιρετική σημασία για το μέλλον.

1. Στο κείμενο της ΣΣΕ, η ΕΣΠΗΤ και ο ΣΕΠΤ συνομολογούν ότι αν ένας δημοσιογράφος εργάζεται για ένα περιοδικό σε μόνιμη και αποκλειστική βάση, και εφόσον υπάρχει σχέση εξάρτησης, επιτρέπεται αυτόν το δημοσιογράφο ο εργοδότης να μην τον έχει στο μισθολόγιο. Αυτό περιγράφεται σε ελεύθερη μετάφραση, στο Αρθρο 12 παρ. 5 της νέας μας ΣΣΕ. Για πρώτη φορά λοιπόν αναγνωρίζεται από την ΕΣΠΗΤ ότι: αν ο εργοδότης δεν μπορεί να προσλάβει τον δημοσιογράφο που τον έχει και μόνιμο και αποκλειστικό συνεργάτη, ε, τι να κάνουμε δεν πειράζει… Να θυμίσουμε μόνο ότι (στα λόγια) διακηρυγμένος στόχος του ΔΣ της ΕΣΠΗΤ ήταν μέχρι χθες ο δραστικός περιορισμός του ΔΠΥ, που είναι ένα μοντέλο το οποίο πιέζει ασφυκτικά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα όλους λίγο-πολύ τους εργαζόμενους συντάκτες του ιδιωτικού τομέα. Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης, που οι εργοδότες δοκιμάζουν όλες τις μεθόδους που έχουν για να τσακίσουν κατακτήσεις και δικαιώματα, όποιος βρεθεί εκτός εργασίας έχει μπροστά του είτε την απόλυτη ανεργία είτε τη μονιμοποίηση της ελαστικής σχέσης του ΔΠΥ – τώρα πια αυτό το τελευταίο θα έχει και την υπογραφή της ΕΣΠΗΤ.
2. Υπήρχε περίπτωση να έχουμε μια καλύτερη ΣΣΕ; Ναι, υπό όρους. Ποτέ μια ΣΣΕ δεν είναι μια απλή υπογραφή σε ένα χαρτί. Είναι πάντα το αποτέλεσμα μιας μάχης ανάμεσα σε διαφορετικά συμφέροντα: αφενός των εργοδοτών που θέλουν να κρατάνε για τον εαυτό τους τον πλούτο που εμείς παράγουμε, και αφετέρου των εργαζομένων που επιδιώκουν να αποσπάσουν μέσω των ΣΣΕ όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που δημιουργούν. Με αυτή την έννοια, ούτε και φέτος η ΕΣΠΗΤ πήγε για να κερδίσει μια καλή ΣΣΕ. Κανένα από τα μέλη της δεν αποφάσισε τις διεκδικήσεις, σε κανένα μαγαζί δεν έγινε η στοιχειώδης ενημέρωση, ποτέ δεν κλήθηκαν οι συνάδελφοι να συζητήσουν για το πώς θα διεκδικηθεί η νέα ΣΣΕ. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να «εξαπολύουμε» κατά φαντασίαν απεργίες που σε συνεργασία με το Διασωματειακό θα πίεζαν τους εργοδότες να υποχωρήσουν. Δύσκολα πράγματα για την κατεστημένη ΕΣΠΗΤ, όμως καθήκον ενός επαγγελματικού σωματείου δεν είναι να υποταχθεί στη δυσκολία της κινητοποίησης, αλλά να ανοίξει όλους τους δρόμους και να δημιουργήσει όλους τους όρους ώστε και να εμπνευστούν οι συνάδελφοι, και να κινητοποιηθούν, και να θεωρήσουν σημαντική (ιδιαιτέρως σήμερα) μια νίκη στο θέμα της ΣΣΕ, και να νικήσουν. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται διαρκής ενημέρωση, διαρκής επικοινωνία, συνελεύσεις στα μαγαζιά, αποφάσεις, δράση. Χρειάζονται ενδεχομένως και άλλα. Σίγουρα όμως δεν χρειάζεται μια ΕΣΠΗΤ φοβική, ηττοπαθής, γραφειοκρατική. Χρειάζεται μια ΕΣΠΗΤ των εργαζόμενων συντακτών κι όχι μια ΕΣΠΗΤ των μελών του Δ.Σ. της…