ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ, ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Με μια απολύτως αυταρχική και απολυταρχική συμπεριφορά, η νέα βαρόνη media(με κληρονομικό δικαίωμα μάλιστα λόγω προγόνων), ιδιοκτήτρια της «Ελευθεροτυπίας» (ειρωνικός δεν φαντάζει πλέον ο τίτλος της ιστορικής εφημερίδας;) αποφάσισε να εκπαραθυρώσει στην κυριολεξία δύο συντάκτες της γιατί τόλμησαν να κάνουν χρήση του συνταγματικού τους δικαιώματος του εκλέγεσθαι.
Ο λόγος βέβαια για τον δημοσιογράφο Γρ. Ρουμπάνη και τον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο, οι οποίοι ενημερώθηκαν τηλεφωνικώς –νέα μόδα τους τελευταίους μήνες από τους ιδιοκτήτες- ότι απολύονται επειδή επέλεξαν να είναι υποψήφιοι βουλευτές στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές με ψηφοδέλτιο της Αριστεράς (υπάρχει άραγε ακόμη αυτό το «μίασμα» στο καταπληκτικό δικομματικό πολιτικό σκηνικό που ζουν και που υπηρετούν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ;).
Οι νέας γενιάς mediaρχες δεν δέχονται, ως φαίνεται, τέτοιου είδους συμπεριφορές και πετούν στον κάλαθο των αχρήστων τις πένες των δημοσιογράφων –μαζί με τα εργασιακά τους δικαιώματα, τα ωράρια τους, την ελευθερία του λόγου τους, τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα που συστηματικά καταπατούν σε κάθε ευκαιρία δημιουργώντας ένα νέο εργασιακό Μεσαίωνα- που τόλμησαν να έχουν πολιτική ταυτότητα, και μάλιστα διαφορετική από όσα ορίζει η συστημική πολιτική (πέρα και μακριά δηλαδή από την πολιτική γραμμή που αποδέχεται και ασπάζεται η εφημερίδα της κας Τεγοπούλου).
Τελικά, μετά το σάλο που διαφαινόταν ότι θα υπάρξει για την πρωτοφανή απόφαση της διεύθυνσης της κατ’ όνομα «εφημερίδας των συντακτών», οι απολύσεις ανακλήθηκαν κακήν κακώς, μετά και από μια... οργισμένη δήλωση της κληρονόμου ότι δεν θέλει να την… ταλαιπωρεί ο Α. Τσίπρας (!) Πολύ ενδιαφέρον σενάριο θα ήταν για τους αναγνώστες της ιστορικής εφημερίδας και όχι μόνο, εάν οι δύο εργαζόμενοι επέλεγαν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι με το κόμμα προτίμησης της κας Τεγοπούλου. Θα αντιδρούσε άραγε με τον ίδιο τρόπο η κληρονόμος;
Στο νέο Μεσαίωνα που φαίνεται να καλλιεργείται σταδιακά και με ιδιαίτερο πείσμα από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ η μάχη, τόσο για τα εργασιακά κεκτημένα, όσο και για την ελευθερία του λόγου φαίνεται ότι αποτελεί ακόμη το υποκείμενο του αγώνα.
Τα «επεισόδια» αυτού του σύγχρονου, ιδιότυπου κοινοβουλευτικού αυταρχισμού έχουν πλέον πυκνώσει απειλητικά: Νέο τρομοκρατικό νομικό πλαίσιο παρακολούθησης των πάντων (ανθρώπων, PC, κινητών), απαγόρευση της ...κουκούλας, καθημερινά ανδραγαθήΜΑΤα με θύματα άλλοτε διαδηλωτές κι άλλοτε μετανάστες, δικαστική απαγόρευση των απεργιών, ακόμα κα απόπειρα δολοφονίας ανυπότακτων συνδικαλιστών (βλ. Κούνεβα), τρομοκρατία και εργοδοτικός δεσποτισμός στους χώρους δουλειάς....
Η «δίκη» και η «καταδίκη» σε απόλυση εργαζόμενων συναδέλφων από τους εργοδότες τους εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και επιλογών τους, και το ολοκληρωτικό καθεστώς «φόβου και τρόμου» δεν πρέπει να περάσει!