Αλήθειες και ψέματα για την κρίση στα περιοδικά

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο περιοδικός Τύπος έχει χτυπηθεί ήδη από αυτό που όλοι ονομάζουμε «κρίση»: μείωση πωλήσεων, μείωση εσόδων από τη διαφήμιση, προβλήματα ρευστότητας των επιχειρήσεων κτλ.
Είναι ωστόσο πέρα για πέρα ψέμα ότι για τα σημερινά προβλήματα των επιχειρήσεων του χώρου φταίει μόνο η κρίση. Όχι! Φταίει κυρίως η τακτική των εργοδοτών όλα τα προηγούμενα χρόνια, με την υπερπληθώρα εντύπων, χωρίς ή με ελάχιστους συντάκτες, με κακοπληρωμένο και ανασφαλές προσωπικό, χωρίς σεβασμό στον αναγνώστη. Έντυπα που είχαν στόχο όχι να είναι χρήσιμα στο αναγνωστικό κοινό, αλλά κυρίως να φέρουν διαφημιζόμενους. Φταίει δηλαδή η «φούσκα» που είχαν δημιουργήσει οι εκδότες για να κάνουν δουλειές και δουλίτσες, «φούσκα» η οποία τώρα σκάει αφού πρόσθεσε κάμποσα εκατομμύρια στους λογαριασμούς και στις περιουσίες τους.
Είναι αισχρό ψέμα ότι, λόγω της κρίσης, οι εργοδότες μας «φτώχυναν». Αυτοί έχουν συσσωρεύσει σημαντικά κέρδη όλα τα προηγούμενα χρόνια και συνεχίζουν να κερδίζουν – αν όχι όλοι άμεσα απ’ τα περιοδικά τους, πάντως σίγουρα από τις διάφορες «παράλληλες δραστηριότητές» τους. Κι επίσης κερδίζουν από τις δυνατότητες που τους δίνουν οι νόμοι προκειμένου να μη μας πληρώνουν, να μας υποαπασχολούν, κλπ.
Είναι τέλος ψέμα ότι η κρίση θα πρέπει αναγκαστικά να αντιμετωπιστεί με «περικοπές». Περικόπτοντας θέσεις εργασίας, μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, το μόνο που καταφέρνουν οι εργοδότες είναι να απαξιώσουν ακόμη περισσότερο το προϊόν τους – βαθαίνοντας ουσιαστικά την κρίση, την οποία μας τη φορτώνουν στην πλάτη για να την πληρώσουμε εμείς.

Την κρίση την αντιπαλεύουμε εκεί που συμβαίνει
κι όχι στους τέσσερις τοίχους της ΕΣΠΗΤ
Στις σημερινές συνθήκες, μία πρέπει να είναι η στάση των εργαζόμενων συντακτών:
α) δε δεχόμαστε την παραμικρή υποχώρηση από τα δικαιώματά μας, μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά κτλ., ακόμη και υπό την απειλή απόλυσης ή λουκέτου
β) απαντάμε αμέσως σε κάθε απόλυση ή άλλο χτύπημα με απεργίες, συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις συμπαράστασης, «ξεμπρόστιασμα» των εργοδοτών στο αναγνωστικό κοινό, νομικές ενέργειες, δηλαδή με όλα τα μέσα.
Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η σημερινή συντεχνιακή, αποκομμένη από τον κόσμο της ΕΣΠΗΤ δεν έχει ούτε τη δύναμη αλλά ούτε και την πρόθεση να βάλει φρένο στην επιθετικότητα των εργοδοτών. Με «πιέσεις» κορυφής και απλές εκκλήσεις δεν βγαίνει τίποτα. Οι εργοδότες δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Εδώ η μάχη πρέπει να δοθεί περιοδικό το περιοδικό, εργαζόμενο τον εργαζόμενο. Και καθώς ο αντίπαλος είναι αδίστακτος, εμείς πρέπει να τον ξεπεράσουμε σε τόλμη, πρωτοτυπία, αποφασιστικότητα και ταχύτητα αντίδρασης.
Μπορεί οι σημερινές πλειοψηφούσες στην ΕΣΠΗΤ δυνάμεις… να μην μπορούν. Δυναμικό όμως υπάρχει. Υπάρχει μια ολόκληρη νέα, μαχητική γενιά εργαζόμενων συντακτών, που έχει ήδη κάνει αισθητή την παρουσία της μέσα στις επιχειρήσεις και που δίνει τη μάχη για ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση, μέσα κι έξω από την ΕΣΠΗΤ. Τόλμη, συναδελφικότητα, αλληλεγγύη, αποφασιστικότητα… μπορούν να αλλάξουν το κλίμα. Τα πράγματα δεν είναι μαύρα, όπως διαδίδουν οι εργοδότες για να μας τρομοκρατήσουν. Μπορούν όμως να γίνουν χειρότερα, αν δεν υπερασπιστούμε τα στοιχειώδη και αυτονόητα δικαιώματά μας. Σε τελευταία ανάλυση, εδώ μιλάμε για τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.