Τραγική παραμένει η εργασιακή κατάσταση σε εφημερίδες της Πάτρας, λίγες μόνο εβδομάδες μετά την απεργία δημοσιογράφων και τεχνικών στις 4 εφημερίδες (ΗΜΕΡΑ, ΑΛΛΑΓΗ, ΣΗΜΕΡΙΝΗ, ΓΕΓΟΝΟΤΑ) που εξακολουθούν να έχουν απλήρωτους (2 έως 7 μήνες) τους εργαζομένους.
Όπως λένε οι συνάδελφοι εκεί: Στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ η εργοδοσία δεν έχει πληρώσει τίποτε, παρά τις υποσχέσεις. Στην ΑΛΛΑΓΗ ο εκδότης έχει επιλέξει να βγάζει ολόκληρη εφημερίδα απασχολώντας έναν… αθλητικογράφο (τι έγινε εκείνη εκείνη η ρύθμιση που επιβάλλει δύο συντάκτες τουλάχιστον;) και υποχρεώνοντας τεχνικούς να κατεβάζουν θέματα από το ίντερνετ. Στα ΓΕΓΟΝΟΤΑ, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παίρνουν ένα χαρτζιλίκι 50 ευρώ την εβδομάδα.
Στο μεγάλο μπαμ της Πάτρας, στην εφημερίδα ΗΜΕΡΑ (που ο ιδιοκτήτης της ανέστειλε την έκδοσή της αμέσως μετά την απεργία δημοσιογράφων και τεχνικών) συνεχίζεται η κατάσταση ομηρίας των εργαζομένων, που ούτε δουλειά έχουν, ούτε και απολυμένοι είναι όμως. Η εργοδοσία ψάχνει τώρα να βρει τρόπους να δώσει περίπου το ένα τρίτο των συνολικών νόμιμων αποζημιώσεων. Οι άρπαγες σε όλο τους το μεγαλείο.
Παρόλο όμως που ο ιδιοκτήτης της ΗΜΕΡΑΣ έχει αναστείλει την έκδοσή της, οι εργαζόμενοι κατάφεραν να βγάλουν ένα φύλλο, την «ΗΜΕΡΑ των εργαζομένων» και το μοίρασαν στην κεντρική πλατεία της Πάτρας την Παρασκευή 13 Νοέμβρη, ενώ τη Δευτέρα 16 Νοέμβρη πηγαίνουν στην Αθήνα, στο υπουργείο Εργασίας, όπου έχει οριστεί τριμερής συνάντηση.
Η Πάτρα που έχει χτυπηθεί σκληρά από την ανεργία, την αποβιομηχάνιση, το κλείσιμο επιχειρήσεων, είναι ένα καζάνι που βράζει. Τώρα είναι η στιγμή ο αγώνας των εργαζομένων στα ΜΜΕ να συναντηθεί με την αγωνία όλων των εργαζομένων της πόλης. Είναι η στιγμή να διοργανωθεί μια παμπατραϊκή κινητοποίηση που θα απαιτήσει λύσεις εδώ και τώρα, για όλους τους εργαζόμενους. Να γίνει έτσι η αρχή για συντονισμένο αγώνα και ενιαία κίνηση, να πουν ένα μεγάλο «φτάνει πια!» στη φτώχεια, την απαξίωση, την ανεργία, τη μιζέρια στην οποία τους έχει καταδικάσει η πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδέα έχει πέσει στο τραπέζι, αλλά κανένας φορέας δεν θέλει να ακούσει μια τέτοια μεγάλη κίνηση (γιατί προφανώς από τη φωνή και τη δύναμη των εργαζόμενων δεν έχουν να φοβηθούν μόνο η κυβέρνηση και οι εργοδότες…).
Όπως λένε οι συνάδελφοι εκεί: Στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ η εργοδοσία δεν έχει πληρώσει τίποτε, παρά τις υποσχέσεις. Στην ΑΛΛΑΓΗ ο εκδότης έχει επιλέξει να βγάζει ολόκληρη εφημερίδα απασχολώντας έναν… αθλητικογράφο (τι έγινε εκείνη εκείνη η ρύθμιση που επιβάλλει δύο συντάκτες τουλάχιστον;) και υποχρεώνοντας τεχνικούς να κατεβάζουν θέματα από το ίντερνετ. Στα ΓΕΓΟΝΟΤΑ, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παίρνουν ένα χαρτζιλίκι 50 ευρώ την εβδομάδα.
Στο μεγάλο μπαμ της Πάτρας, στην εφημερίδα ΗΜΕΡΑ (που ο ιδιοκτήτης της ανέστειλε την έκδοσή της αμέσως μετά την απεργία δημοσιογράφων και τεχνικών) συνεχίζεται η κατάσταση ομηρίας των εργαζομένων, που ούτε δουλειά έχουν, ούτε και απολυμένοι είναι όμως. Η εργοδοσία ψάχνει τώρα να βρει τρόπους να δώσει περίπου το ένα τρίτο των συνολικών νόμιμων αποζημιώσεων. Οι άρπαγες σε όλο τους το μεγαλείο.
Παρόλο όμως που ο ιδιοκτήτης της ΗΜΕΡΑΣ έχει αναστείλει την έκδοσή της, οι εργαζόμενοι κατάφεραν να βγάλουν ένα φύλλο, την «ΗΜΕΡΑ των εργαζομένων» και το μοίρασαν στην κεντρική πλατεία της Πάτρας την Παρασκευή 13 Νοέμβρη, ενώ τη Δευτέρα 16 Νοέμβρη πηγαίνουν στην Αθήνα, στο υπουργείο Εργασίας, όπου έχει οριστεί τριμερής συνάντηση.
Η Πάτρα που έχει χτυπηθεί σκληρά από την ανεργία, την αποβιομηχάνιση, το κλείσιμο επιχειρήσεων, είναι ένα καζάνι που βράζει. Τώρα είναι η στιγμή ο αγώνας των εργαζομένων στα ΜΜΕ να συναντηθεί με την αγωνία όλων των εργαζομένων της πόλης. Είναι η στιγμή να διοργανωθεί μια παμπατραϊκή κινητοποίηση που θα απαιτήσει λύσεις εδώ και τώρα, για όλους τους εργαζόμενους. Να γίνει έτσι η αρχή για συντονισμένο αγώνα και ενιαία κίνηση, να πουν ένα μεγάλο «φτάνει πια!» στη φτώχεια, την απαξίωση, την ανεργία, τη μιζέρια στην οποία τους έχει καταδικάσει η πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδέα έχει πέσει στο τραπέζι, αλλά κανένας φορέας δεν θέλει να ακούσει μια τέτοια μεγάλη κίνηση (γιατί προφανώς από τη φωνή και τη δύναμη των εργαζόμενων δεν έχουν να φοβηθούν μόνο η κυβέρνηση και οι εργοδότες…).
