 |
| Από παλαιότερο "μάθημα" που έδωσαν στο Μάριο τα όργανα της... τάξης |
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η αστυνομική κτηνωδία δεν έχει όρια, όπως και οι αδίστακτοι πολιτικοί προϊστάμενοί της. Ανοίγουν κεφάλια, πνίγουν στα χημικά εκτεταμένες ζώνες των πόλεων, επιχειρούν να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα που αντιστέκεται. Τούτη τη φορά το δολοφονικό χτύπημα ανδρών των ΜΑΤ δέχτηκε ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, συνάδελφος Μ. Λώλος, που χθες το βράδυ βρισκόταν σε διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος καλύπτοντας το γεγονός με το φωτογραφικό του φακό. Από χτες το βράδυ βρίσκεται στο νοσοκομείο με κρανιοεγκεφαλική κάκωση, και σήμερα θα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.
Για το Υπουργείο Καταστολής του Πολίτη, έγκλημα δεν είναι μόνο το να διαμαρτύρεσαι, είναι και το να αποκαλύπτεις την αστυνομική βαρβαρότητα, όπως έκανε ο Μάριος και δεκάδες άλλοι συνάδελφοί μας, που οι φωτογραφίες και οι ανταποκρίσεις τους κάνουν το γύρο του κόσμου και αναδεικνύουν το έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια. Πριν από τον Μάριο, δεκάδες άλλοι συνάδελφοί (αλλά και ο ίδιος αρκετές φορές στο παρελθόν) έχουν δεχτεί την εκδικητική μανία των κρανοφόρων οργάνων της… τάξης.
Το μήνυμα είναι σαφές: σε αυτή τη χώρα, ελεύθεροι σκοπευτές αναπτύσσονται στο Κοινοβούλιο, η διαμαρτυρία ενάντια στη διευρυνόμενη δυστυχία είναι έγκλημα, σε αυτή τη χώρα δεν πρέπει να σηκωθεί κεφάλι για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Σε αυτή τη χώρα, και ο Τύπος είναι υπό κατοχή και πρέπει να αποκρύπτει και να σιωπά. Αν δεν το κάνει εθελοντικά, τίθεται σε κίνηση το Υπουργείο «Προστασίας» του Πολίτη.
Σε αυτή τη χώρα που ετοιμάζεται για τις επερχόμενες εκλογές της χουντοποίησης και της περαιτέρω κοινωνικής εξόντωσης, γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό ότι το έγκλημα δεν θα σταματήσει αν δεν διώξουμε την κυβέρνηση του μνημονίου, μαζί με τους ξένους τοποτηρητές των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ.
Αυτή τη φορά, το ελάχιστο που έχουν να κάνουν οι πολιτικοί και ηθικοί αυτουργοί που κατοικοεδρεύουν στο Υπουργείο Καταστολής, είναι να παραιτηθούν. Ελπίζουμε οι Ενώσεις του Τύπου, το Διασωματειακό, να μην αρκεστούν σε μια ανακοίνωση «συμπαράστασης και οργής», χρειάζεται η διαμαρτυρία να γίνει πράξη.
