Το τέλος των συμβάσεων εργασίας, και η αρχή των μισθών εξαθλίωσης είναι πλέον γεγονός και επισήμως. Μετά από την καταγγελία ή τη λήξη όλων των κλαδικών ΣΣΕ στο χώρο του Τύπου, έληξαν και οι τελευταίες σε ισχύ κλαδικές συλλογικές συμβάσεις άλλων κλάδων, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο «έλεος» των εργοδοτικών ορέξεων για μείωση των αποδοχών, ενώ επίκειται και η λήξη της μετενέργειας της Εθνικής ΣΣΕ της ΓΣΕΕ. Ο Μέργος δε μίλησε λοιπόν τυχαία, ούτε από «υπερβάλλοντα ζήλο» αλλά εξέφρασε ευθαρσώς τη γραμμή του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με την καθοδήγηση του μαύρου μπλοκ βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών και εκδοτών, θα τραβήξουν έως το τέλος τη γραμμή υποδούλωσης των εργαζομένων, όπως επιτάσσουν τα μνημόνια των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Και σε αυτό το πλαίσιο, ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός τους βγάζει σε μαζική παραγωγή παράνομες τις απεργίες, όπως στην ΕΡΤ, επιστρατεύει απεργούς, χρησιμοποιεί ΜΑΤ και δικαστές κατά αγωνιστών.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι! Χιλιάδες συνάδελφοι στο χώρο των ΜΜΕ είναι άνεργοι, και οι περισσότεροι μακροχρόνια. Μαγαζιά μεγάλα έχουν κλείσει και όπου ξανάνοιξαν, το μνημονιακό καθεστώς εργασίας ψαλλιδίζει ελπίδες, χαρακώνει όνειρα και αυταπάτες. Στα δημόσια ΜΜΕ λεηλατούνται οι συμβάσεις με τη νέα κατάπτυστη ΚΥΑ, τα μεροκάματα γίνονται γλίσχρα! Στον ιδιωτικό τομέα, οι μισθοί έχουν κατακρεουργηθεί, οι απολύσεις συνεχίζονται, οι εργασιακές σχέσεις έγιναν λάστιχο, η δουλειά πολλαπλασιάστηκε, το άγχος και η ανασφάλεια γιγαντώθηκαν. Τα αφεντικά ναυαγούν τα συγκροτήματα, αλλά οι ίδιοι και οι περιουσίες τους είναι στον… αφρό! Όποιος αντιδρά απολύεται. Όποιος δεν αντιδρά περιμένει το επόμενο πρόγραμμα… απολύσεων. Κανείς δε «γλιτώνει», όσο κι αν προσπαθεί να αυτοεξαιρεθεί, να στριμωχθεί στο γραφείο του, μήπως περάσει απαρατήρητος από την Ιερά Εξέταση των «περικοπών»!
Τα σωματεία του χώρου μας είναι αδύναμα να αντιδράσουν, να ανακόψουν την επίθεση, να οργανώσουν την αντεπίθεση. Ο υποτακτικός συνδικαλισμός, και η λογική του παραγοντισμού αναπαράγουν τις ήττες, σπέρνουν τον κατακερματισμό, δεν εμπνέουν, δεν συνενώνουν τα πολυδιασπασμένα κομμάτια των εργαζομένων που στενάζουν στα κάτεργα των μίντια, τελικά καλλιεργούν το έδαφος για τις επόμενες χειρότερες μέρες. Από αυτή την άποψη, η απόφαση των περισσότερων σωματείων του κλάδου για απεργία «παραμονή» της πανεργατικής απεργίας δε συμβάλλει στο κοινό μέτωπο με τους άλλους εργαζόμενους, μας παρουσιάζει άτι το «διαφορετικό». Το άλλοθι της «ενημέρωσης του λαού» έχει κακοφορμίσει αφού η ενημέρωση ελέγχεται ασφυκτικά από τα αφεντικά των μίντια. Η δική μας απάντηση πρέπει να είναι τα απεργιακά δελτία στις δημόσιες συχνότητες.
Αυτή η πανελλαδική πανεργατική απεργία πρέπει να μην είναι μία από τα ίδια. Πρέπει να σημάνει μια πρώτη πανελλαδική, παλλαϊκή αγωνιστική κινητοποίηση μετά την ψήφιση του μνημονίου 3, που θα σηματοδοτήσει την αρχή, τον πρώτο σταθμό της αναγκαίας συνολικής αντιπαράθεσης με την πολιτική της εξαθλίωσης, της φτώχειας, της ανεργίας.
Όλοι όσοι μαχόμαστε για ένα ταξικά αναγεννημένο εργατικό κίνημα βλέπουμε αυτή την πανεργατική απεργία σαν ένα λιθαράκι στην προσπάθεια ανάπτυξης ενός ισχυρού μαζικού μετώπου των εργαζόμενων, που θα δημιουργήσει όρους εργατικής αντεπίθεσης. Χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό σχέδιο από τις δυνάμεις του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που κήρυξαν άλλη μια 24-ωρη απεργία, χωρίς στόχους και προοπτική κλιμάκωσης και ανατροπής.
Απεργώντας δίνουμε μάχη για την επιβίωσή μας, αλλά και μάχη για την ανατροπή της χούντας, οικονομικής και πολιτικής, που βιώνουμε, στοχεύοντας να γκρεμίσουμε όχι μονάχα κάποια μέτρα, αλλά όλη την επίθεση, που εκδηλώνεται ακριβώς στο έδαφος της κρίσης του καπιταλισμού. Ή θα σωθούν τα κέρδη και οι επιχειρήσεις τους ή εμείς, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, ο λαός. Και τα δύο δεν γίνεται. Όλοι στην απεργία λοιπόν, όλοι στην αντεπίθεση!
