Για την τελευταία συνέλευση-συζήτηση της ΕΣΠΗΤ

Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου, η Ένωσή μας κάλεσε Έκτακτη Γενική Συνέλευση, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω έλλειψης απαρτίας. Καθώς, όμως, οι συνάδελφοι που προσήλθαν ξεπέρασαν τους 150, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί συζήτηση για τα προβλήματα του κλάδου.

Στη συζήτηση, και κατόπιν της ενημέρωσης από το ΔΣ σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις, άνοιξαν πολλά θέματα. Ιδιαίτερα ξεχώρισαν οι τοποθετήσεις συναδέλφων από το χώρο του Διαδικτύου, οι οποίοι περιέγραψαν το μεσαιωνικό εργασιακό τοπίο που επικρατεί σε αυτόν το χώρο, και αναδείχτηκε έτσι η ανάγκη εντονότερης παρέμβασης του σωματείου προς αυτή την κατεύθυνση. Θεωρούμε, ως Παρατύπως, ότι επείγει το άνοιγμα του σωματείου στους συναδέλφους του Διαδικτύου, με σκοπό τη διεκδίκηση όλων των δικαιωμάτων τους (πρόσληψη με μισθολόγιο, ασφάλιση, ανθρώπινες αμοιβές κτλ.), που σήμερα καταπατούνται βάναυσα.

Πολλοί ομιλητές τόνισαν, επίσης, την αναγκαιότητα της υπεράσπισης του αγγελιοσήμου, που ενέχει θέση εργοδοτικής εισφοράς για τον κλάδο μας και από το οποίο εξαρτώνται τα ταμεία μας. Ως γνωστόν, σαν να μην έφθανε η δραματική μείωση των εσόδων από το αγγελιόσημο λόγω κρίσης, η κυβέρνηση σχεδιάζει τώρα τη δραστική περικοπή ή κατάργησή του, κάτι που σημαίνει οριστικό «τετέλεσται» για τα ταμεία μας. Στηλιτεύθηκε η απαράδεκτη στάση της διοίκησης του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ πάνω σε αυτό το ζήτημα, η οποία στην ουσία πήρε το μέρος της κυβέρνησης. Επίσης, στηλιτεύθηκαν οι απαράδεκτες λογικές περί «αναδιανομής» των πόρων του αγγελιοσήμου (εις βάρος του περιοδικού Τύπου).

Πάνω στο ζήτημα της ασφάλισης, υπήρξαν συνάδελφοι που εισηγήθηκαν να διερευνηθεί η πιθανότητα ομαδικής ιδιωτικής ασφάλισης ανασφάλιστων μελών μας με μεσολάβηση της ΕΣΠΗΤ. Στο σημείο αυτό, το Παρατύπως επέμεινε ότι μόνο η υπεράσπιση της δημόσιας ασφάλισης συνάδει με τα συμφέροντα των εργαζόμενων και η προσφυγή στις ιδιωτικές υπηρεσίες ασφάλισης αφ’ ενός υπονομεύει και τις τελευταίες ασφαλιστικές κατακτήσεις που μας έχουν απομείνει και αφ’ ετέρου αποδείχθηκε στην πράξη επικίνδυνη για τους εργαζόμενους (βλ. χρεοκοπίες ασφαλιστικών εταιρειών).

Σαν παράταξη επιμείναμε στην επιτακτική ανάγκη διεκδίκησης ιατροφαρμακευτικής κάλυψης για όλους ανεξαιρέτως τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις και ανεξάρτητα από το ζήτημα των ενσήμων, καθώς η υγεία είναι το πιο στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα και δεν μπορεί να το στερείται κανείς.

Επίσης, το Παρατύπως στάθηκε ιδιαίτερα: α) στην καταδίκη συνολικά της μνημονιακής πολιτικής, της πολιτικής που εξοντώνει τα εργαζόμενα στρώματα της χώρας, τους στερεί τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά τους, αλλά και καλλιεργεί το έδαφος για την ανάδυση της φασιστικής απειλής· β) στην ανάγκη συμπόρευσης όλων των εργαζομένων ενάντια σε αυτή την πολιτική (στο πλαίσιο αυτό επιμείναμε στην επόμενη Γενική Απεργία να απεργήσει η ΕΣΠΗΤ μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, και όχι σε διαφορετική ημέρα, όπως δυστυχώς έχει επιλέξει να κάνει η ΕΣΗΕΑ)· γ) στην ανάγκη να ξεκινήσει αμέσως η συζήτηση για το ενιαίο Συνδικάτο Τύπου, ως μοναδικής διεξόδου για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι στον Τύπο να παλέψουν ενωμένοι και αποφασιστικά για τα δικαιώματά τους.

Τέλος, συνάδελφος από τις Εκδόσεις Λυμπέρη μίλησε για την πάλη των εργαζομένων της εταιρείας για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους, ενάντια στη συνεχιζόμενη προκλητική στάση του Α. Λυμπέρη.

Ως Παρατύπως, θα δώσουμε έμφαση την επόμενη περίοδο:

α) Στην ανάγκη η ΕΣΠΗΤ να πυκνώσει τις επαφές της με τα μέλη της, σε όποιον χώρο κι αν εργάζονται, να τους καλλιεργήσει νοοτροπία αντίστασης στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, και κυρίως να δώσει κάλυψη –και ελπίδα– στα «γκρίζα» και «μαύρα» κομμάτια των εργαζομένων του χώρου μας (π.χ. Διαδίκτυο).

β) Στην ανάγκη συγκροτημένης παρέμβασης του σωματείου πάνω σε καίρια προβλήματα (αγγελιόσημο, απληρωσιά, ανασφάλιστοι συνάδελφοι κτλ.), μεταξύ άλλων και με δυναμικές παραστάσεις διαμαρτυρίας σε υπουργεία κτλ.

γ) Στην ανάγκη προώθησης της κοινωνικής αλληλεγγύης με διάφορες μορφές και της ενθάρρυνσης όλου του κλάδου ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, ότι ο αγώνας είναι το μόνο μέσο για να υπερασπιστούμε τη ζωή μας, ότι η πάλη για όσα δικαιούμαστε δεν σταματά ποτέ, ακόμη και κάτω από τις δύσκολες σημερινές συνθήκες.