Να βοηθήσουμε τους εργοδότες να σωθούν ή…

Ξεκινάμε από την πολύ απλή σκέψη ότι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία και της χώρας και του λαού (κατά το μοντέλο: τρομακτική μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων => νέκρωση της αγοράς => χρεοκοπία επιχειρήσεων => πτωτική τάση της οικονομίας λόγω και του ξεπουλήματος κάθε δημόσιας περιουσίας => αδυναμία πληρωμής του δημόσιου χρέους => χρεοκοπία). Και υποστηρίζουμε ότι η πολιτική «διάσωσης» που ακολουθείται έχει επομένως ως μοναδικό στόχο να μεταφέρει ολοκληρωτικά τον πλούτο στη μια πλευρά της κοινωνίας: στους ήδη πλούσιους, στους διεθνείς και εγχώριους πιστωτές, στους επιτηρητές της ελληνικής οικονομίας. Αν τα πράγματα είναι έτσι (που όλα βοούν ότι έτσι είναι), τι νόημα έχει να σταθούν οι εργαζόμενοι στο πλευρό των εργοδοτών τους προκειμένου οι τελευταίοι να αυξήσουν τους τζίρους τους, να κάνουν τη δουλειά τους σχεδόν τσάμπα, να διασωθούν;

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές μας έδωσε μια πρόσφατη ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών Πελοποννήσου, Ηπείρου, Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ). Η ΕΣΗΕΠΗΝ καλεί τη Δευτέρα 28 Ιουνίου τους φορείς της Πάτρας, βουλευτές, εργοδότες και λοιπούς, σε σύσκεψη για τον περιφερειακό Τύπο. Η ανακοίνωση είναι σαν να έχει γραφτεί από τους ίδιους τους εργοδότες («Η μη εφαρμογή του νόμου που προβλέπει το 30% της κρατικής διαφημιστικής δαπάνης να κατευθύνεται στα περιφερειακά μέσα ενημέρωσης, η θέσπιση νέων επαχθών διατάξεων, όπως η επιβολή φόρου 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, οι συνεχείς διακρίσεις σε βάρος εφημερίδων, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών της περιφέρειας φέρνουν τις επιχειρήσεις Τύπου σε δυσχερή οικονομική θέση…»). Μήπως έχει ανακαλύψει η ΕΣΗΕΠΗΝ και οι άλλες Ενώσεις Συντακτών (γιατί όλες τα ίδια πάνω-κάτω πιστεύουν) κανένα μαγικό τρόπο ώστε αν και εφόσον οι εργοδότες πάρουν όσα «τους αναλογούν», δεν θα εκμεταλλευθούν την απελευθέρωση των απολύσεων, τις μειωμένες αποζημιώσεις, την εργασία-λάστιχο, την κατάργηση των ΣΣΕ, το μεσαιωνικό εργασιακό τοπίο; Όχι, απ’ όσο έχει δείξει. Άρα;
Άρα ο υποταγμένος συνδικαλισμός έχει φτάσει στα όριά του και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να… επιδεικνύει τις αρετές του στους εργοδότες μπας και εξασφαλίσει κανένα ξεροκόμματο για λίγους. Η λογική του κατήφορου όμως είναι ο πάτος. Ο εκδότης που έκλεισε την «Ημέρα» αφήνοντας τους εργαζόμενους με χρωστούμενα δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, αλλά άνοιξε περιοδικό και παίρνει διαφήμιση από δήμους, νομαρχίες κλπ., είναι ένα παράδειγμα.
Πρακτικά, αντί οι Ενώσεις Συντακτών να ζητούν από τους βουλευτές και τους δημαρχαίους να τηρηθεί ο νόμος για τις διαφημίσεις, θα μπορούσαν να ζητήσουν να πληρωθούν οι εργαζόμενοι που τους οφείλονται αρκετές χιλιάδες ευρώ. Και να καλέσουν επίσης το Υπουργείο Εργασίας να αναλάβει τις ευθύνες του. Να καλέσουν την κυβέρνηση να απαγορεύσει την κρατική διαφήμιση προς όσους εκδότες δεν τηρούν τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις έναντι των εργαζόμενων, δεν τηρούν την εργατική νομοθεσία, οφείλουν δεδουλευμένες αποδοχές κ.λπ. Να καλέσουν τους δήμους, τις νομαρχίες και τις περιφέρειες να πράξουν το ίδιο. Και το σημαντικότερο, να καλέσουν τους εργαζομένους στα ΜΜΕ και ευρύτερα να συντονίσουν τη δράση τους απέναντι στο ολοκαύτωμα που η κυβέρνηση με τα μνημόνιά της και οι εργοδότες, ετοιμάζουν και υλοποιούν με γρήγορους ρυθμούς.