Αγωνιστική απάντηση στις απολύσεις του Ομίλου Αττικών Εκδόσεων

Να μην παραμείνουμε παθητικοί θεατές στις απολύσεις και τη διάλυση της ζωής μας.

Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από «ειδικότητα και εργασιακή σχέση, συλλογικά, να συζητήσουμε και να οργανώσουμε την αγωνιστική μας αντίδραση.

Μεθοδικά και στοχοπροσηλωμένα η διεύθυνση του Ομίλου Αττικές Εκδόσεις προχωρά στην απόλυση δεκάδων εργαζόμενων όλων των ειδικοτήτων και όλων των εργασιακών σχέσεων τους τελευταίους μήνες. Όλα γίνονται στο όνομα της «κρίσης», της «πτώσης του διαφημιστικού τζίρου», της «μείωσης των κερδών» και όταν όλα αυτά συμβαίνουν, όλες οι ευυπόληπτες εταιρείες οφείλουν να γίνουν πιο «ανταγωνιστικές», και να «μειώσουν το κόστος παραγωγής». Αυτά βέβαια, στη γλώσσα των εργαζομένων, μεταφράζονται σε απολύσεις, μειώσεις μισθών, ελαστικότερες και πιο «ευέλικτες» σχέσεις εργασίας, με μπλοκάκι, απλήρωτες υπερωρίες, εργασία ταυτόχρονα σε δύο, τρία ή όσα αντέχει ο καθένας, περιοδικά, χωρίς έξτρα αμοιβή κ.α.
Τις τελευταίες ημέρες, στις Αττικές Εκδόσεις έχουν γίνει περίπου δέκα απολύσεις εργαζομένων. Όλα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες. Κανένας από την πλευρά της εργοδοσίας δε ρώτησε τους απολυμένους εάν μπορούν να ζήσουν με «λιγότερο κόστος», εάν μπορούν να επιβιώσουν με τα 500 ευρώ του ταμείου ανεργίας για λίγους μήνες, εάν μπορούν εύκολα να ξαναβρούν εργασία στο αντικείμενό τους, που να τους εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Δυστυχώς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αναλώσιμοι για τα αφεντικά και μόλις κρίνουν ότι δε μας χρειάζονται μας πετάνε σας στημένες λεμονόκουπες!
Η εταιρεία Αττικές Εκδόσεις δεν είναι μια τυχαία εταιρεία στο χώρο των περιοδικών. Πρόεδρός της είναι ο επικεφαλής του Συνδέσμου Εκδοτών Περιοδικού Τύπου, του εργοδοτικού συνδέσμου που φέτος παρουσιάστηκε στις κλαδικές διαπραγματεύσεις για υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης αποφασισμένος να επιβάλει μηδενικές αυξήσεις για μισθωτούς κάτω των 1500 ευρώ και περικοπές 8-10% στους «υψηλόμισθους» άνω των 1500. Πέρα όμως από όλα αυτά, οι Αττικές Εκδόσεις είναι ένας όμιλος που είναι εισηγμένος στο Χρηματιστήριο, εκδίδει 20 περιοδικά, έχει στην κατοχή του δύο ραδιοσταθμούς, διανέμει τηλεοπτικό πρόγραμμα και βέβαια δραστηριοποιείται σε αρκετές χώρες των Βαλκανίων.
«Το 2009 είχαμε ζημίες», λέει η εργοδοσία. Εάν πάει κανείς λίγο πιο πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσει ότι η εταιρεία εξελισσόταν με ραγδαίους ρυθμούς, με πακτωλό κερδών και έτσι έφτασε στο σημείο που βρίσκεται. Το 2008, ο όμιλος είχε καθαρά κέρδη 1,2 εκ. €, το 2007, 4,9 εκ. € και το 2005, 4,4 εκ. €! Όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ δε μοίρασε ...ισόποσα τα κέρδη της με τους εργαζόμενους, ούτε κι έδωσε αυξήσεις με βάση το ποσοστό της κερδοφορίας της! Κάθε άλλο, όπως η ίδια μας πληροφορεί από την πρόσφατη ανακοίνωση των οικονομικών της στοιχείων (31/3/2010). Μέσα σε ένα χρόνο, απέλυσε από τον όμιλο 75 εργαζόμενους και από την εταιρεία 38 εργαζόμενους! Χωρίς βέβαια να προσμετρώνται και οι τελευταίες....
Επιπλέον, η εργοδοσία λέει χαρακτηριστικά ότι «παρακολουθεί σε εβδομαδιαία βάση την εξέλιξη των διαφημιστικών εσόδων, έχει προβεί σε περιορισμό δαπανών παραγωγής και προβολής προκειμένου ν’ αντισταθμίσει μέρος των απωλειών σε διαφημιστικά έσοδα και επεξεργάζεται διαρκώς μοντέλα πολύπλευρης λήψης μέτρων περαιτέρω περιορισμού του κόστους, εφόσον κριθεί αναγκαίο από την εξέλιξη των οικονομικών συνθηκών». Φυσικά, στον «περιορισμό δαπανών παραγωγής» περιλαμβάνονται οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών, ενώ είναι σαφές από τα ...μοντέλα που διαρκώς επεξεργάζεται, ότι η πολιτική των απολύσεων και του τσεκουρώματος των εργασιακών δικαιωμάτων στην εταιρεία θα συνεχιστεί.
Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει την εργοδοτική επίθεση που εκδηλώνεται σε όλους τους χώρους εργασίας, από την κυβέρνηση, την εργοδοσία, και τους τοποτηρητές του αντιδραστικού μνημονίου Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ είμαστε εμείς! Στην πολιτική αυτή μόνο οι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν ένα τέλος, εάν οργανώσουν τις αντιστάσεις και τις αγωνιστικές αντιδράσεις τους, εάν συνειδητοποιήσουν τη δύναμη της αλληλεγγύης, της συλλογικής δράσης και του αγώνα.
Δυστυχώς σε αυτό τον αγώνα θα πρέπει να υπερβούμε και τον σκόπελο της ανυπαρξίας των σωματείων του κλάδου, που «ξέρουν αλλά δε μιλούν», που δεν τολμούν να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη, που υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις με τους εκδότες για εικονικές αυξήσεις ψίχουλα 1%. Όμως, μπορούμε να τα καταφέρουμε, διότι όταν απολύεται ένας συνάδελφός μας, σύντομα ο επόμενος θα είναι ανάμεσά μας, ίσως κι εμείς.