Στον αυταρχικό τους κατήφορο, αυτή η κυβέρνηση και ο υπουργός Εργασίας δεν δίστασαν να καταργήσουν με μια απλή παρέμβαση τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που προέκυψαν από το θεσμό της Διαιτησίας, και οι οποίες τόλμησαν… να δώσουν αυξήσεις-ψίχουλα στους εργαζόμενους. Σε δεύτερη φάση, ο υπουργός ετοιμάζεται να καταργήσει και τις κλαδικές συμβάσεις που δίνουν ελάχιστα πάνω από τις μηδενικές αυξήσεις που υπέγραψε η ΓΣΕΕ. Τι απομένει; Στο επόμενο στάδιο να καταργήσει τις ίδιες τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και να επιβάλει ό,τι θέλει το Μνημόνιο, η τρόικα, το ΔΝΤ και λοιπά παράσιτα: την ατομική σύμβαση, όπου ο καθένας θα είναι μόνος του απέναντι στον εργοδότη να διαπραγματεύεται «ελεύθερα» το πόσο χαμηλά θα αμείβεται η εργασία του.Ποια διδάγματα βγαίνουν από τη στάση του κ. Λοβέρδου, ο οποίος ελάχιστα απέχει από έναν άξιο και πιστό υπάλληλο του ΔΝΤ; Πρώτον, ότι το Μνημόνιο που αναίσχυντα ψήφισαν η πλειοψηφία των εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού, ήρθε να καταργήσει ό,τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα ως νόμο, Σύνταγμα, διαπραγμάτευση. Δεύτερον, ότι το Μνημόνιο αποτελεί υπέρτατο νόμο του κράτους και θα επιβληθεί με ωμή νομοθετική βία από την κυβέρνηση, τους υπουργούς της και τους βουλευτές που τη στηρίζουν (οι οποίοι δεν είναι τυχαίο ότι αντιμετωπίζουν τη χλεύη του λαού σχεδόν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους).
Επί της ουσίας, μια αύξηση του 1,5% ή του 3% σε δυο δόσεις στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα με πληθωρισμό που μπορεί να φτάσει και το 8% στο τέλος του έτους, τι σχέση έχει με το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα; Όλοι καταλαβαίνουν ότι μόνο με τα κέρδη των εργοδοτών έχει να κάνει, και με τίποτε άλλο. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όλα τα καταστροφικά μέτρα της κυβέρνησης δεν έχουν να κάνουν με τη σωτηρία της χώρας, αλλά μόνο με την ανάγκη να μεταφερθεί ο πλούτος της κοινωνίας στους εγχώριους και διεθνείς πιστωτές, και συνολικά σε όσους κερδίζουν πολλαπλά από την κρίση και ληστεύουν τον ιδρώτα του εργαζόμενου.
Πρακτικά, η ΕΣΠΗΤ (όπως και άλλα σωματεία) πήρε από τον ΟΜΕΔ μια αύξηση-ντροπή, της τάξης του 1,1% για το 2010. Δηλαδή, αύξηση από 30 έως 70 λεπτά τη μέρα. Ακόμη όμως και αυτή η αύξηση δεν είναι αποδεκτή από το ΔΝΤ και τους πρόθυμους υπαλλήλους του (που στην Ελλάδα ακόμη τους ονομάζουμε υπουργούς). Για τις αποφάσεις του ΟΜΕΔ, το ερώτημα μάλιστα διευρύνεται: εφόσον ο υπουργός Εργοδοσίας τις καταργήσει, ποια Σύμβαση θα ισχύσει για τους εργαζόμενους, εφόσον οι προηγούμενες έχουν καταγγελθεί; Ή μήπως το ερώτημα είναι ρητορικό, μια και οι Συμβάσεις είναι σημάδια παλιών εποχών και «πρέπει να τελειώνουμε με αυτές» στον καιρό του ΔΝΤ;
