ΙΜΑΚΟ: Και μειώσεις μισθών και απολύσεις

Σε συνέχεια του μπαράζ απολύσεων που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό, τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου ανακοινώθηκαν 12 νέες απολύσεις και το κλείσιμο 2 περιοδικών στην ΙΜΑΚΟ του Πέτρου Κωστόπουλου. Είχε προηγηθεί τον Μάιο ανακοίνωση από την εργοδοσία για περικοπές στους μισθούς, που έφταναν στο 15%. Οι περικοπές, που ανακοινώθηκαν δύο μόλις μέρες μετά την αντίστοιχη κίνηση που έκανε ο όμιλος Λυμπέρη, έγιναν «δεκτές» τότε από τους εργαζόμενους προκειμένου να μην κλείσουν περιοδικά και να μη γίνουν απολύσεις. Και παρά την υποχώρηση των εργαζομένων, που θεώρησαν πως θυσιάζοντας σημαντικό μέρος του εισοδήματός τους σε περίοδο κρίσης μπορούσαν να σωθούν οι συνάδελφοί τους που δούλευαν σε περιοδικά που κινδύνευαν με κλείσιμο, αλλά και παρά τη δέσμευση της επιχείρησης ότι μετά τις περικοπές θα παγώσουν οι απολύσεις, οι απολύσεις (φυσικά) συνεχίστηκαν.
Σε συνέλευση των συντακτών που έγινε τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι ζήτησαν από την ΕΣΠΗΤ το κάλεσμα γενικής συνέλευσης με την κινητοποίηση του διασωματειακού, το οποίο όμως δεν έχει ανταποκριθεί ακόμη, 10 σχεδόν μέρες μετά. Ακολούθησε συνάντηση στις 7 του Σεπτέμβρη μεταξύ του διοικητικού διευθυντή της ΙΜΑΚΟ, του δ.σ. της ΕΣΠΗΤ και των εκπροσώπων των εργαζομένων, στην οποία δεν υπήρξε καμία άλλη δέσμευση από την πλευρά της εργοδοσίας, πέρα από το ότι δε θα κλείσουν άλλα περιοδικά μέχρι τις 31 του Δεκέμβρη. Όσο για τους ήδη απολυμένους, η εταιρεία δεν έχει πρόθεση να προχωρήσει σε καμία ανάκληση, αν και αυτό υποτίθεται πως θα διεκδικούσε η ΕΣΠΗΤ.
Μετά από όλα αυτά, πρέπει επιτέλους κάποιος να πάρει την ευθύνη και να εξηγήσει για ποιο λόγο η ΕΣΠΗΤ κρατάει αυτή τη συμβιβαστική, υποταγμένη στάση. Για ποιο λόγο αφήνει τους συναδέλφους βορά στις διαθέσεις των εργοδοτών εν γένει. Πότε σκοπεύει να κινητοποιηθεί (οι περαντζάδες και οι συζητήσεις με τους εκπροσώπους των εργοδοτών έχουν και τα όριά τους…). Ποιος επιτέλους είναι ο ρόλος ενός σωματείου, αν όχι να υπερασπίζεται τους συναδέλφους, τις θέσεις εργασίας, τα δικαιώματά τους; Αν η πλειοψηφία της ΕΣΠΗΤ δεν θέλει, δεν μπορεί και δεν τα κάνει αυτά, για ποιο λόγο τη χρειάζονται οι εργαζόμενοι συντάκτες του περιοδικού Τύπου (περισσότερο φαίνεται να τη χρειάζονται οι εργοδότες του περιοδικού Τύπου);
Ας είμαστε καθαροί. Εφόσον προχωρά το σχέδιο για μια άνευ προηγουμένου γενοκτονία εναντίον των εργαζομένων, δεν υπάρχουν περιθώρια για “δημιουργικούς συνδικαλισμούς”. Δεν είναι μόνο εξοργιστικό. Είναι πλέον εγκληματικό…