Δημοσιεύουμε παρακάτω επιστολή συναδέλφου, που εστάλη στο Παρατύπως και αφορά στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τις περιπέτειες θεώρησης του βιβλιαρίου ασθενείας...
Την Τρίτη 18 Οκτωβρίου, την παραμονή της γενικής απεργίας, πήγα στο ΕΤΑΜ- ΜΜΕ για να επανεκδώσω βιβλιάριο υγείας, καθώς είχα μόλις προσληφθεί (στις 12 Οκτωβρίου) ως εσωτερικός μισθωτός δημοσιογράφος μετά από 17 μήνες άνεργος. Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν μες την ‘καλή χαρά’…
Αφού παρέδωσα στην υπάλληλο όλα τα έγραφα – αναγγελία πρόσληψης από τον ΟΑΕΔ, βεβαίωση από την Επιθεώρηση Εργασίας, δήλωση του εργοδότη και δύο δικές μου αιτήσεις- πέρασα από το Πρωτόκολλο και περίμενα να δούνε οι υπεύθυνοι τα μισθολογικές καταστάσεις της επιχείρησης. Όταν όλα είχαν τελειώσει, ο υπάλληλος που είπε: «Περάστε σε τρεις μήνες, διότι θεωρείται πως έχετε διακόψει την ασφάλιση και θεωρείστε πλέον ως ‘νέος’ ασφαλισμένος». Τους εξήγησα ότι είμαι ασφαλισμένος από το Σεπτέμβριο του 1997 μέχρι και το Μάιο του 2010 που απολύθηκα, σχεδόν 13 χρόνια. Ότι δεν μπόρεσα να βρω δουλειά μέσα στο διάστημα που αυτοδίκαια ανανεώνεται το βιβλιάριο υγείας. Ότι είμαι ανασφάλιστος εδώ κι ένα χρόνο… Μάταιος κόπος. «Ο κανονισμός λέει ότι αν διακοπεί η ασφάλεια, στην επανέκδοση θα πρέπει να περιμένετε 3 μήνες για βιβλιάριο». Καθώς η διευθύντρια έλειπε σε άδεια, έριξα μερικά μπινελίκια, έτσι για την τιμή των (άσφαιρων) όπλων κι έφυγα τελικά ηττημένος, με σκυμμένο το κεφάλι, αηδιασμένος. Βγήκα από το κτίριο, έκατσα ένα δεκάλεπτο να ηρεμήσω, ανέβηκα στο παπάκι και πήγα στη δουλειά μου… «Δεν πειράζει βρε συνάδελφε, ένα τρίμηνο είναι θα περάσει μου είπαν οι νέοι συνάδελφοί μου». Πράγματι. Ένα τρίμηνο είναι θα περάσει… Ελπίζω μόνο να μην μου συμβεί κάτι στο μεταξύ…
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει ότι μπήκα στο Ταμείο με την πρόσληψη, μετά από περίπου ένα χρόνο και συνάντησα τον ίδιο βαριεστημένο τόνο σε κάθε κίνηση των υπαλλήλων του, την ίδια μακαριότητα, την ίδια αδιαφορία. Φυσικά δεν περίμενα να ανοίξουν σαμπάνιες, αλλά νομίζω ότι ειδικά αυτό το διάστημα, μια πρόσληψη θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με ένα χαμόγελο, με ένα λόγο παρηγοριάς για τον ενάμιση χρόνο της ανεργίας που υπέστην. Με μια ερώτηση περιέργειας, βρε αδελφέ. Αλλά που τέτοιες ευαισθησίες οι γραφειοκράτες του Ταμείου που ζουν (και) από τη δική μου δουλειά…
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει που οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι του Ταμείου ‘διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον’. Αφήνουν ασύδοτους τους εκδότες και τιμωρούν τους εργαζόμενους. Όχι μόνο με τιμωρούν επειδή δεν βρήκα δουλειά αμέσως – μου κόψανε οι κερατάδες την ασφάλιση-, αλλά με τιμωρούν διπλά με το να περιμένω άλλο ένα τρίμηνο την έκδοση βιβλιαρίου τώρα που προσλήφθηκα.
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει που ο πρώην εργοδότης μου συνεχίζει να εκδίδει το περιοδικό, χωρίς δημοσιογράφους, χωρίς να έχει πληρώσει ούτε ένα σεντς από τα χιλιάδες ευρώ που χρωστάει και το Ταμείο δε κάνει απολύτως τίποτα. Σε μένα όμως, όλοι οι κανονισμοί ισχύουν στο ακέραιο.
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει που εκτός από το κράτος- μπαταχτσή, εκτός από κράτος- παπατζή, ανακαλύπτω και το κράτος- λαμόγιο που δέχεται να δουλεύει ένας άνθρωπος επί τρεις μήνες ανασφάλιστος, μετά από δύο δεκαετίες ασφάλισης, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, μην τυχόν και πέσει έξω μερικά ευρώ..
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει ότι στη χώρα μου κι ενώ μέχρι και ο τελευταίος Πακιστανός χρειάζεται πλέον 50 ένσημα για να βγάλει βιβλιάριο υγείας από το ΙΚΑ- και μακάρι να λιγοστέψουν για τον κακομοίρη που ήρθε στη χώρα μου- εγώ χρειάζομαι 60 και βάλε για το Ταμείο.
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει ότι στις αρχές Ιανουαρίου θα πρέπει να πάω και πάλι στο Ταμείο και να ζητήσω από το σχετικό υπάλληλο να μου θεωρήσει το βιβλιάριο. Να μου πρήξει και πάλι το στομάχι με τις ερωτήσεις, να με λοξοκοιτάξει λες και του παίρνω τη μπουκιά από το στόμα, να γκρινιάξει γι την πολλή δουλειά που δήθεν κάνει. Αν δεν έχει άδεια, αν δεν απεργεί, αν δεν έχει πάει για κολατσιό, αν, αν…
Το Ταμείο μας συμπεριφέρεται σαν σε σκουπίδια, μπαίνεις μέσα και νιώθεις ζητιάνος, ρωτάς κάτι και νιώθεις ότι διακόπτεις εγχείρηση ανοικτής καρδιάς πανεπιστημιακής κλινικής, σε ρωτάνε κάτι με τρόπο που θυμίζει ασφαλίτικη ανάκριση. Εγώ θα κάνω υπομονή ένα τρίμηνο, αλλά δεν ξεχνώ το σύνθημα που είδα το ηρωικό διήμερο 19 και 20 Οκτωβρίου στην Αθήνα:
«Ο ανασφάλιστος πρώτος τον λίθον βαλέτω»
Την Τρίτη 18 Οκτωβρίου, την παραμονή της γενικής απεργίας, πήγα στο ΕΤΑΜ- ΜΜΕ για να επανεκδώσω βιβλιάριο υγείας, καθώς είχα μόλις προσληφθεί (στις 12 Οκτωβρίου) ως εσωτερικός μισθωτός δημοσιογράφος μετά από 17 μήνες άνεργος. Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν μες την ‘καλή χαρά’…
Αφού παρέδωσα στην υπάλληλο όλα τα έγραφα – αναγγελία πρόσληψης από τον ΟΑΕΔ, βεβαίωση από την Επιθεώρηση Εργασίας, δήλωση του εργοδότη και δύο δικές μου αιτήσεις- πέρασα από το Πρωτόκολλο και περίμενα να δούνε οι υπεύθυνοι τα μισθολογικές καταστάσεις της επιχείρησης. Όταν όλα είχαν τελειώσει, ο υπάλληλος που είπε: «Περάστε σε τρεις μήνες, διότι θεωρείται πως έχετε διακόψει την ασφάλιση και θεωρείστε πλέον ως ‘νέος’ ασφαλισμένος». Τους εξήγησα ότι είμαι ασφαλισμένος από το Σεπτέμβριο του 1997 μέχρι και το Μάιο του 2010 που απολύθηκα, σχεδόν 13 χρόνια. Ότι δεν μπόρεσα να βρω δουλειά μέσα στο διάστημα που αυτοδίκαια ανανεώνεται το βιβλιάριο υγείας. Ότι είμαι ανασφάλιστος εδώ κι ένα χρόνο… Μάταιος κόπος. «Ο κανονισμός λέει ότι αν διακοπεί η ασφάλεια, στην επανέκδοση θα πρέπει να περιμένετε 3 μήνες για βιβλιάριο». Καθώς η διευθύντρια έλειπε σε άδεια, έριξα μερικά μπινελίκια, έτσι για την τιμή των (άσφαιρων) όπλων κι έφυγα τελικά ηττημένος, με σκυμμένο το κεφάλι, αηδιασμένος. Βγήκα από το κτίριο, έκατσα ένα δεκάλεπτο να ηρεμήσω, ανέβηκα στο παπάκι και πήγα στη δουλειά μου… «Δεν πειράζει βρε συνάδελφε, ένα τρίμηνο είναι θα περάσει μου είπαν οι νέοι συνάδελφοί μου». Πράγματι. Ένα τρίμηνο είναι θα περάσει… Ελπίζω μόνο να μην μου συμβεί κάτι στο μεταξύ…
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει ότι μπήκα στο Ταμείο με την πρόσληψη, μετά από περίπου ένα χρόνο και συνάντησα τον ίδιο βαριεστημένο τόνο σε κάθε κίνηση των υπαλλήλων του, την ίδια μακαριότητα, την ίδια αδιαφορία. Φυσικά δεν περίμενα να ανοίξουν σαμπάνιες, αλλά νομίζω ότι ειδικά αυτό το διάστημα, μια πρόσληψη θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με ένα χαμόγελο, με ένα λόγο παρηγοριάς για τον ενάμιση χρόνο της ανεργίας που υπέστην. Με μια ερώτηση περιέργειας, βρε αδελφέ. Αλλά που τέτοιες ευαισθησίες οι γραφειοκράτες του Ταμείου που ζουν (και) από τη δική μου δουλειά…
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει που οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι του Ταμείου ‘διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον’. Αφήνουν ασύδοτους τους εκδότες και τιμωρούν τους εργαζόμενους. Όχι μόνο με τιμωρούν επειδή δεν βρήκα δουλειά αμέσως – μου κόψανε οι κερατάδες την ασφάλιση-, αλλά με τιμωρούν διπλά με το να περιμένω άλλο ένα τρίμηνο την έκδοση βιβλιαρίου τώρα που προσλήφθηκα.
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει που ο πρώην εργοδότης μου συνεχίζει να εκδίδει το περιοδικό, χωρίς δημοσιογράφους, χωρίς να έχει πληρώσει ούτε ένα σεντς από τα χιλιάδες ευρώ που χρωστάει και το Ταμείο δε κάνει απολύτως τίποτα. Σε μένα όμως, όλοι οι κανονισμοί ισχύουν στο ακέραιο.
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει που εκτός από το κράτος- μπαταχτσή, εκτός από κράτος- παπατζή, ανακαλύπτω και το κράτος- λαμόγιο που δέχεται να δουλεύει ένας άνθρωπος επί τρεις μήνες ανασφάλιστος, μετά από δύο δεκαετίες ασφάλισης, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, μην τυχόν και πέσει έξω μερικά ευρώ..
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει ότι στη χώρα μου κι ενώ μέχρι και ο τελευταίος Πακιστανός χρειάζεται πλέον 50 ένσημα για να βγάλει βιβλιάριο υγείας από το ΙΚΑ- και μακάρι να λιγοστέψουν για τον κακομοίρη που ήρθε στη χώρα μου- εγώ χρειάζομαι 60 και βάλε για το Ταμείο.
Δεν με πειράζει που θα περιμένω ένα τρίμηνο για το ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με πειράζει ότι στις αρχές Ιανουαρίου θα πρέπει να πάω και πάλι στο Ταμείο και να ζητήσω από το σχετικό υπάλληλο να μου θεωρήσει το βιβλιάριο. Να μου πρήξει και πάλι το στομάχι με τις ερωτήσεις, να με λοξοκοιτάξει λες και του παίρνω τη μπουκιά από το στόμα, να γκρινιάξει γι την πολλή δουλειά που δήθεν κάνει. Αν δεν έχει άδεια, αν δεν απεργεί, αν δεν έχει πάει για κολατσιό, αν, αν…
Το Ταμείο μας συμπεριφέρεται σαν σε σκουπίδια, μπαίνεις μέσα και νιώθεις ζητιάνος, ρωτάς κάτι και νιώθεις ότι διακόπτεις εγχείρηση ανοικτής καρδιάς πανεπιστημιακής κλινικής, σε ρωτάνε κάτι με τρόπο που θυμίζει ασφαλίτικη ανάκριση. Εγώ θα κάνω υπομονή ένα τρίμηνο, αλλά δεν ξεχνώ το σύνθημα που είδα το ηρωικό διήμερο 19 και 20 Οκτωβρίου στην Αθήνα:
«Ο ανασφάλιστος πρώτος τον λίθον βαλέτω»
