Η αυριανή μας γενική συνέλευση γίνεται στο φόντο τέτοιων πολιτικών εξελίξεων, που φαντάζει εξωπραγματική κάθε συζήτηση για «τα δικά μας». Λίγες μόνο μέρες μετά την ψήφιση του πολυνομοσχέδιου, που πρόσθεσε κι άλλα ασήκωτα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και των συνταξιούχων, υφαίνονται σενάρια «εθνικής συνεννόησης» για την εφαρμογή και νέων μέτρων ακόμη σκληρότερης λιτότητας. Αυτός είναι ο λόγος που αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να διατηρηθεί με οποιονδήποτε τρόπο στην εξουσία, μόνη της ή μαζί με την αντιπολίτευση των προθύμων.
Ο τελευταίος εργαζόμενος σε αυτή τη χώρα αντιλαμβάνεται ότι απέναντί του ορθώνεται ένα σύστημα πολιτικών, συμφερόντων και υπερεθνικών ρυθμίσεων που οδηγεί τον λαό στην πλήρη εξαθλίωση και την υποταγή, τον τόπο στο ξεπούλημα και τη χώρα στην υποτέλεια. Τα αλλεπάλληλα χαράτσια, οι μειώσεις των εισοδημάτων, η διάλυση όλων των κοινωνικών παροχών, δεν είναι αποτέλεσμα ούτε λάθος χειρισμών, ούτε κακών υπολογισμών. Είναι οι επιλογές μιας κυβέρνησης ταγμένης και υποταγμένης σε ένα και μόνο στόχο: να επιβάλλει με νύχια και με δόντια μια κοινωνική έρημο – έδαφος εφαρμογής των σχεδίων ανάπτυξης μονοπωλιακών συμφερόντων, επιχειρηματικών ομίλων και απρόσωπων επενδυτικών funds. Και τα ΜΜΕ, σχεδόν στο σύνολό τους, έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο για την κοινωνική αποδοχή των μέτρων και της «εθνικής σωτηρίας» με δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, τρόικα, ΔΝΤ.
Σε αυτές τις συνθήκες οι εργαζόμενοι στον Τύπο δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Δεν επιτρέπεται να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις. Δεν πρόκειται να εξαιρεθούμε από τίποτα. Το βλέπουμε από την υπονόμευση των συλλογικών μας συμβάσεων με το άρθρο 37, από την επιδρομή στα ταμεία μας με το «κούρεμα», από την οριζόντια επιβολή φόρων-χαρατσιών, από την επιβουλή των ασφαλιστικών μας παροχών με τον ΕΟΠΠΥ.
Μοναδική ελπίδα, πραγματική ανάσα αισιοδοξίας είναι η συστράτευσή μας με το κίνημα ανυπακοής, ανατροπής της σημερινής κατάστασης, αγωνιστικής αντίδρασης σε κάθε νόμο που μας εξοντώνει, σε κάθε χαράτσι που μας φτωχαίνει, σε κάθε μέτρο που συρρικνώνει τις κοινωνικές κατακτήσεις. Αυτή είναι η διέξοδος στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αυτή είναι η απάντηση που πρέπει και οφείλει να δώσει ένα σωματείο σαν το δικό μας. Αντί όμως το σωματείο μας να οργανώνει στοιχειωδώς τη δράση που απαιτούν οι περιστάσεις, συνεχίζει να κινείται στις στενές και επικίνδυνες ατραπούς του συνδικαλισμού «εσωτερικού χώρου». Όταν οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός γέμιζε τις πλατείες της αγανάκτησης, η πλειοψηφία της ΕΣΠΗΤ εκλιπαρούσε στους διαδρόμους των υπουργείων και της Βουλής για μια «εξαιρεσούλα». Όταν οι εργαζόμενοι με διάφορους τρόπους οργανώνουν την αντίδραση στο τσουνάμι των μέτρων, οι κυβερνητικές πλειοψηφίες των σωματείων μας επαιτούν από τους «κολλητούς» λίγα ψίχουλα για να μπορέσουν να τα επιδείξουν ως επινίκια της τακτικής τους. Μια τακτική που δεν οδήγησε ποτέ πουθενά, μια τακτική που σήμερα αποδεικνύεται εγκληματική για τον κλάδο. Αυτός ο συνδικαλισμός έχει τελειώσει, πρέπει να τον απομονώσουμε, πρέπει να πάνε σπίτια τους όσοι συνήθισαν να θεωρούν δράση το λόμπινγκ, τις νομικές προσφυγές και τις ανέξοδες ανακοινώσεις.
Σε αυτή την γιγάντια επίθεση που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση – τρόικα – εργοδότες χρειάζεται να αντιτάξουμε ένα μέτωπο αγώνα και αλληλεγγύης, να οργανώσουμε τη δική μας αντίσταση, πυκνώνοντας κάθε μορφή δράσης. Απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία των απολύσεων και των μειώσεων μισθών, απέναντι στην χειροτέρευση των όρων ζωής, απέναντι στην διάλυση της παιδείας και της υγείας, απέναντι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Στήνοντας πυρήνες αντίστασης όπου μπορούμε, υποστηρίζοντας κάθε κινηματική μορφή πάλης που αναπτύσσεται. Αξιοποιώντας κάθε πρωτοβουλία, κάθε λαϊκή αντίδραση όπως αυτές αναδείχθηκαν και ξεπήδησαν στις πλατείες, τις γειτονιές, τις καταλήψεις χώρων εργασίας.
Είναι ένας δρόμος δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος αληθινός δρόμος αντίστασης. Είναι η μοναδική διέξοδος επιβίωσης, αν θέλουμε να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο για μας, τα παιδιά μας και τον τόπο. Είναι ο μόνος τρόπος για να συντηρηθεί και να μη σβήσει η ελπίδα.
Το παραπανω κειμενο μοιραστηκε απο το ΠΑΡΑΤΥΠΩΣ στη συνελευση της ΕΣΠΗΤ
Μοναδική ελπίδα ο αγώνας*
